Ήταν 200.000;
Ήταν μισό εκατομμύριο άνθρωποι;
Νομίζω, ότι έχει ελάχιστη σημασία.
Είναι βέβαιο, πως επρόκειτο για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση της τελευταίας δεκαετίας.
Πιο μεγάλη κι από εκείνες των αγανακτισμένων μετά το πρώτο μνημόνιο, ή των κινητοποιήσεων υπέρ του "Όχι" στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015. Και το πιο σημαντικό. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο προκειμένου να διαδηλώσουν για ένα εθνικό θέμα, την υπόθεση της Μακεδονίας, σε ένα συλλαλητήριο που πλέον αλλάζει τα δεδομένα.
Όσο κι αν καμωθεί η κυβέρνηση ότι την αφήνει αδιάφορη και επιμένει να μιλά για ακροδεξιές γραφικότητες (που προφανώς υπήρξαν) είναι αδύνατο να αγνοήσει το μήνυμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε μια οιωνεί προεκλογική περίοδο.
Ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτό το μήνυμα συνδυαστεί με τα δημοσκοπικά δεδομένα των οποίων φαίνεται ότι αποτελεί αντανάκλαση σε ότι αφορά το θέμα των Σκοπίων.
Κι αν τα περιθώρια για τον Αλέξη Τσίπρα στενεύουν ενόψει και της συνάντησης με τον Σκοπιανό πρωθυπουργό μεθαύριο στο Νταβός, για τον κυβερνητικό του εταίρο Πάνο Καμμένο είναι πλέον ασφυκτικά, αν στοιχειωδώς επιδιώκει την πολιτική του επιβίωση.
Προφανώς η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με συλλαλητήρια και ακόμα προφανέστερα από το συγκεκριμένο συλλαλητήριο δεν έλλειψαν οι ακρότητες. Και οι γραφικότητες. Με πιο χαρακτηριστική αυτή των καβαλαραίων μακεδονομάχων, που έμοιαζαν να βγήκαν από παρωδία ταινίας, του Τζέιμς Πάρις.
Δεν έλλειψε προφανώς και ο παραληρηματικός λόγος, με αναφορές σε "γυφτοσκοπιανούς" και ιαχές υπέρ των ...ειδικών δυνάμεων.
Ούτε οι χρυσαυγίτες έλλειψαν. Ούτε τα έκτροπα.
Όμως, το μέγεθος της συγκέντρωσης αλλά και ο τρόπος που οργανώθηκε δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης για τα κίνητρα και την προέλευση των διαδηλωτών.
Χιλιάδες άνθρωποι αυτο-οργανώθηκαν, κυρίως μέσω του Facebook και έστησαν σχεδόν από το μηδέν το χθεσινό συλλαλητήριο.
Ούτε ακροδεξιοί ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ούτε κομματικά στοιχισμένοι, ούτε γραφικοί.
Επιλέον, λάθος είναι το να επιχειρεί κανείς να συγκρίνει το χθεσινό συλλαλητήριο με εκείνα του '92.
Πριν από 25 χρόνια ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους, πολύ πιο εύκολα, ενώ τα τότε συλλαλητήρια τα ενθάρρυναν (αν δεν τα διοργάνωναν) ανοιχτά, κόμματα, εκκλησία και επίσημοι φορείς, ενώ τα ενίσχυαν και τα προπαγάνδιζαν διασημότητες της εποχής από όλους τους χώρους της κοινωνικής και καλλιτεχνικής ζωής.
Και βεβαίως τα Μέσα Ενημέρωσης.
Τα ίδια Μέσα, ιδιαίτερα τα κρατικά, τα οποία χθες αντιμετώπισαν με μια βροντερή σιωπή το γεγονός.
Σαν να επρόκειτο για μια συνηθισμένη διαμαρτυρία κάποιων δεκάδων (όπως μετέδωσε αρχικά και η "δημόσια" τηλεόραση) ανθρώπων που απλά δημιούργησε κυκλοφορικά προβλήματα.
Ασφαλώς, από τα μηνύματα δεν μπορεί να εξαιρεθεί η Νέα Δημοκρατία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων ανταποκρίθηκαν στο χθεσινό κάλεσμα αποτελεί μια συμπαγή μάζα δεξιών ψηφοφόρων, που δείχνει να μην ικανοποιείται από την εθνική γραμμή του Βουκουρεστίου, πίσω από την οποία έχει οχυρωθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πειστεί για την ανάγκη ενός στοιχειώδους πολιτικού ρεαλισμού, στο θέμα των Σκοπίων, όπως τον οριοθέτησαν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ, προφανώς συνεπάγεται ευθύνες για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πολλώ μάλλον δε, που κάθε άλλο παρά ανεδαφικά φαντάζουν τα σενάρια, για υβριδικούς νέους σχηματισμούς, που (και μέσα από τα συλλαλητήρια) θα στοχεύσουν να πλαγιοκοπήσουν από δεξιά την γαλάζια παράταξη.
Σε ότι αφορά την Εκκλησία, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.
Μόνον ένας πολιτικά αφελής και ανίδεος θα μπορούσε να πιστέψει ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν δυνατόν να συγκρατήσει τον Άνθιμο. Κι όμως κάποιοι το πίστεψαν.
Είναι οι ίδιοι προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι το χθεσινό συλλατήριο δεν ήταν παρά μια ανούσια σύναξη χουνταίων και γραφικών με χλαμύδες.
Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια;
Ο πολιτικός ρεαλισμός ουδέποτε ήταν δημοφιλής.
Πως θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση των θέμα των Σκοπίων;
Ένα ζήτημα στο οποίο έχει εξαντληθεί επί τρεις δεκαετίες η εθνική μας δυναμική και οι εθνικές εφεδρείες μας, με ανύπαρκτα αποτελέσματα.
Αλλά ταυτόχρονα κι ένα ζήτημα το οποίο ενεργοποιεί σαν ελατήριο τα εθνικά μας αντανακλαστικά, εξαιτίας κυρίως του ανόητου και ανεδαφικού αλυτρωτισμού του γειτονικού κρατιδίου, που συνδέει την υπάρξή του με γελοίες φαντασιώσεις.
Φταίνε μόνο οι γείτονες και οι "πέραν" και "δώθε" του Ατλαντικού σύμμαχοι και καθοδηγητές τους;
Πολύ βολικό στα συνθήματα. Εντελώς αβάσιμο στην πραγματικότητα.
Τη μεγάλη ευθύνη την έχουν διαχρονικά οι πολιτικές ηγεσίες μας, που προτίμησαν είτε να σπεκουλάρουν είτε να κρύβουν το θέμα κάτω από το χαλί. Και τελικά αντί να συνεννοηθούν στοιχειωδώς μεταξύ τους για να το αντιμετωπίσουν, επέλεξαν (επί της ουσίας) να το χρησιμοποιούν ως όπλο στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση.
Με τη διεθνή πραγματικότητα και τα ντε φάκτο δεδομένα που δημιουργεί η ίδια η ζωή, να ρίχνουν στην υπόθεση της Μακεδονίας, το ένα χαστούκι μετά το άλλο.
Ουδείς είναι σε θέση να ξέρει αν στη σημερινή συγκυρία έχει ανοίξει παράθυρο ευκαιρίας για την επίλυση του Σκοπιανού.
Αν, όμως, όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο οι ευθύνες των σημερινών κυβερνώντων είναι εγκληματικές, για το γεγονός ότι ούτε τα κόμματα, ούτε πολύ περισσότερο η κοινωνία είναι έτοιμα να το αξιοποιήσουν.
Προφανώς οι διπλωματικές διεργασίες σε τόσο λεπτά ζητήματα δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο δημοσίου διαλόγου.
Μπορούν, όμως, να αποτελούν αντικείμενο στοιχειώδους συνεννόησης.
Αλλιώς θα ανακυκλώνουμε τα αδιέξοδα και θα βρισκόμαστε μπροστά σε πιο δύσκολες πραγματικότητες, που θα αποτελούν διαχρονικά αφορμή και αντικείμενο νέων συλλαλητηρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου